Bleach with it xD

Zaczęłam niedawno oglądać Bleach'a i jestem już w 36 odcinku. Masakra, ale zarąbiste anime. Może nawet lepsze...(Nie wierzę, że mogę to powiedzieć, albo napisać) Od Naruto! W każdym bądź razie zarąbiste i te walki mnie tak jakoś nie męczą, kiedy je oglądam, bo cały czas czekam aż akcja rozwinie się jeszcze bardziej. Jestem teraz na etapie kiedy Ichigo chcąc uratować Rukię wlazł na te masakrycznie wielostopniowe schody, a tam czai się Kenpachi.
A w ogóle ja, jak to ja, wzruszyłam się historią Renji'ego i Rukii. Tak mnie jakieś spojlerowe słuchy dochodzą, że oni nie będą razem, ani nawet, że Ichigo z nią nie będzie i że w ogóle seria ma się skończyć jakoś debilnie (smuteczek), ale ja tam w swojej głowie tworzę własne historie i paringi. Dlaczego ludzie tak lubią czytać książki, oglądać filmy, w których dzieją się rzeczy, które nigdy normalnie by się nie stały?
Dlatego, że to dobry sposób na uciekanie od brutalnej, smutnej i szarej rzeczywistości, pełnej bólu i niedoskonałości. Cóż- w naszych głowach możemy wszystko idealizować... Tak samo jak zakochiwanie się w fikcyjnych postaciach (one są zbyt idealne ;P) - nie powiem, sama się bujam w pikselach xD
Ech, dziecinne, ale może kiedyś znajdę tego mojego jedynego, któremu to jaka jestem (a jestem dziiiwna) nie będzie przeszkadzać. Potrafię naprawdę płakać ze smutku, a jednocześnie naprawdę śmiać się z czegoś, uwielbiam cytować filmy i reklamy, mam jedyne w swoim rodzaju poczucie humoru, a jednocześnie mam w sobie buntowniczą żyłkę mimo mojej wrażliwości (a może przewrażliwieniu?). Cóż, jestem jaka jestem, a każdy chce być akceptowany i kochany, to jest taka moja refleksja na dziś.
Wstawiam obrazek, który według mnie jest sooo sweeet!

DZIANA! (a w sumie to chyba się mówi dziane, ale ja tam wolę się żegnać jako 'dziana' xD)

A po japońsku to chyba jakoś tak

じゃね !